Ps, 137, 1-9
Psalm 137
Nad rzekami Babilonu –
tam myśmy siedzieli i płakali,
kiedyśmy wspominali Syjon.
Na topolach tamtej krainy
zawiesiliśmy nasze harfy.
Bo tam żądali od nas
pieśni ci, którzy nas uprowadzili,
pieśni radości ci, którzy nas uciskali:
«Zaśpiewajcie nam
jakąś z pieśni syjońskich!»
Jakże możemy śpiewać
pieśń Pańską
w obcej krainie?
Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie,
niech uschnie moja prawica!
Niech język mi przyschnie do podniebienia,
jeśli nie będę pamiętał o tobie,
jeśli nie postawię Jeruzalem
ponad największą moją radość.
Przypomnij, Panie,
synom Edomu,
dzień Jeruzalem,
kiedy oni mówili: «Burzcie, burzcie –
aż do jej fundamentów!»
Córo Babilonu, niszczycielko,
szczęśliwy, kto ci odpłaci
za zło, jakie nam wyrządziłaś!
Szczęśliwy, kto schwyci i rozbije
o skałę twoje dzieci.
O czym jest Psalm 137? – interpretacja
Interpretacja Psalmu 137, zatytułowanego „Nad rzekami Babilonu”, koncentruje się na temacie głębokiego smutku i tęsknoty za ojczyzną, doświadczanego przez Izraelitów w czasie niewoli babilońskiej. Psalm ten wyraża ból i żal z powodu utraty Jerozolimy oraz gniew i pragnienie sprawiedliwości wobec oprawców.
Pierwsza część psalmu opisuje scenę, w której Izraelici siedzą i płaczą nad rzekami Babilonu, wspominając Syjon (Jerozolimę). Wyrażają oni głęboki smutek i tęsknotę za utraconą ojczyzną, co podkreśla ich przywiązanie do ziemi i miasta, które były dla nich święte.
Druga część psalmu przedstawia żądanie Babilończyków, aby Izraelici śpiewali dla nich pieśni syjońskie. Psalmista opisuje, jak trudno jest śpiewać pieśni Pańskie na obcej ziemi, co jest wyrazem bólu i sprzeciwu wobec sytuacji, w której znaleźli się w niewoli.
Trzecia część psalmu zawiera przysięgę psalmisty, że nigdy nie zapomni o Jerozolimie. Jest to wyraz głębokiego przywiązania do Jerozolimy i determinacji, aby zachować pamięć o niej, niezależnie od okoliczności.
Czwarta część psalmu wyraża gniew i pragnienie zemsty wobec Edomitów i Babilończyków, którzy zniszczyli Jerozolimę. Jest to surowy i emocjonalny fragment, który odzwierciedla ból i gniew z powodu doznanych krzywd i zniszczenia.
Podsumowując, Psalm 137 w katolickiej interpretacji podkreśla głęboki ból i żal z powodu utraty ojczyzny oraz gniew i pragnienie sprawiedliwości wobec tych, którzy spowodowali tę stratę. Psalm ten jest wyrazem ludzkiego cierpienia i konfliktu emocjonalnego, który towarzyszy doświadczeniu niewoli i wygnania, a także pragnienia zachowania tożsamości i pamięci o utraconej ojczyźnie.