Ps, 39, 1-14
Psalm 39
Kierownikowi chóru, Jedutunowi. Psalm. Dawidowy.
Rzekłem: «Będę pilnował dróg moich,
abym nie zgrzeszył językiem;
nałożę na usta wędzidło,
dopóki naprzeciw mnie jest występny».
Oniemiałem, zamilkłem
pozbawiony szczęścia,
lecz moja boleść wzmogła się na nowo.
Serce w mym wnętrzu rozgorzało;
gdy rozważałem, zapłonął w nim ogień:
język mój przemówił.
O Panie, mój kres pozwól mi poznać
i jaka jest miara dni moich,
bym wiedział, jak jestem znikomy.
Oto wymierzyłeś moje dni tylko na kilka piędzi,
i życie moje jak nicość przed Tobą.
Doprawdy, życie wszystkich ludzi jest marnością.
Człowiek jak cień przemija,
na próżno tyle się niepokoi,
gromadzi, lecz nie wie, kto to zabierze.
A teraz w czym mam pokładać nadzieję, o Panie?
W Tobie jest moja nadzieja.
Wybaw mnie od wszelkich moich nieprawości,
nie wystawiaj mnie na pośmiewisko głupca!
Zamilkłem, ust mych nie otwieram:
Ty bowiem [to] sprawiłeś.
Odwróć ode mnie Twe ciosy:
ginę pod uderzeniem Twej ręki.
Za winę chłoszczesz człowieka karaniem,
jak mól obracasz wniwecz to, czego pożąda.
Doprawdy, każdy człowiek jest marnością.
Usłysz, o Panie, moją modlitwę,
i wysłuchaj mego wołania;
na moje łzy nie bądź nieczuły,
bo gościem jestem u Ciebie,
przechodniem – jak wszyscy moi przodkowie.
Odwróć oczy ode mnie, niech doznam radości,
zanim odejdę i mnie nie będzie.
O czym jest Psalm 39? – interpretacja
Interpretacja Psalmu 39, zatytułowanego „Jęk ciężko utrapionego”, skupia się na temacie ludzkiej kruchości, przemijania i poszukiwania sensu w obliczu cierpienia. Psalm ten jest głębokim wyrazem ludzkich emocji wobec trudności życiowych, a także refleksją nad przemijalnością życia.
Pierwsza część psalmu przedstawia wewnętrzne rozterki i zmagania psalmisty, który stoi w obliczu swojej kruchości i przemijania. Wyraża on tutaj świadomość, że życie ludzkie jest krótkie i pełne niepewności. Psalmista opisuje swoje uczucia jako mieszankę cierpienia, frustracji i poczucia bezsilności, co odzwierciedla uniwersalne doświadczenie ludzkiej kondycji.
Druga część psalmu koncentruje się na dialogu psalmisty z Bogiem, w którym wyraża on swoje pragnienie zrozumienia i znalezienia sensu w swoim cierpieniu. Psalmista prosi Boga o zrozumienie i pomoc, jednocześnie wyrażając swoje zaufanie do Bożej mądrości i planu. Jest to wyraz głębokiej wiary w to, że mimo ludzkiej kruchości i przemijania, Bóg jest stałym punktem odniesienia i źródłem nadziei.
Podsumowując, Psalm 39 w katolickiej interpretacji ukazuje głębokie zmagania z ludzką kruchością i przemijaniem, a także poszukiwanie sensu i nadziei w obliczu trudności życiowych. Psalm ten zachęca wiernych do refleksji nad własnym życiem, uznania swojej kruchości i zwrócenia się ku Bogu w poszukiwaniu wsparcia i zrozumienia. Podkreśla, że w obliczu życiowych wyzwań, wiara i zaufanie do Boga mogą przynieść pocieszenie i nadzieję.